‘Nu krijg ik weer de kans om volop van het leven te genieten’

‘Ik ben heel dankbaar dat ik in Nederland ziek ben geworden. Een ontwikkeld land met goede specialisten en keuzemogelijkheden. Dankzij de medicijnen leef ik nog. Ik heb mijn leven te danken aan de chemotherapie, bestraling en operatie.’

‘In 2014 werd ik van de ene op de andere dag ziek. Het kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Ik voelde een bobbeltje in mijn borst. Van het ene op het andere moment, word je compleet onderuit geschoffeld. Het is een vreemde ervaring dat zich in jouw lichaam een potentieel dodelijke ziekte manifesteert, terwijl ik me superfit voelde. Het was borstkanker en het was al uitgezaaid naar de lymfeklieren in mijn oksel.’

Snel handelen

‘Ik werk bij een geneesmiddelenbedrijf, dus vanuit mijn achtergrond wist ik dat ik echt ziek was en een uitgebreid behandeltraject zou moeten ondergaan. Het voorstel was zes driewekelijkse-chemokuren en zestien bestralingen, voorafgegaan door een borstamputatie. En er moest snel gehandeld worden. Als je eenmaal weet dat je kanker hebt, dan wil je er ook zo snel mogelijk vanaf.’

Kennis

‘Mijn kennis heeft mij ontzettend geholpen. Omdat ik vanuit mijn werk toegang had tot medische informatie, wist ik binnen de kortste keren alles over mijn ziekte. Ik heb ongeveer alle fase 3-studies gelezen over de chemokuren die op mij betrekking hadden. Ik wilde alles weten.’
‘Waar ik me echt druk over heb gemaakt, is dat mijn behandelend arts nauwelijks keuzeopties aanbood. Eigenlijk krijg je gewoon de mededeling: mevrouw, dit gaan we doen. Maar omdat ik er inmiddels alles over had gelezen, wist ik dat er drie chemo-regimes mogelijk waren, die allemaal even effectief konden zijn voor mij, maar met verschillende bijwerkingen. Ik heb gekozen voor zestien chemobehandelingen, die deels elke week plaatsvonden, in plaats van de zes die het ziekenhuis voorstelde. Ik ging liever wat vaker naar het ziekenhuis; telkens een beetje chemo en minder bijwerkingen. En dat is ook gebeurd.’

Emoties buiten de deur

‘Na tien keer chemo ben ik gestopt met de chemo. Ik kreeg last van neuropathie; ik verloor het gevoel in mijn voeten. Dus ik heb ingegrepen, ik wilde niet in een rolstoel eindigen.’
‘Veel mensen durven niet tegen een arts in te gaan. Die hebben gedaan wat de dokter zei en tot het bittere einde volgehouden, terwijl de bijwerkingen heftig en blijvend kunnen zijn. Ik vind die beslismogelijkheid heel belangrijk. Ik heb mijn oncoloog direct in de eerste minuut duidelijk gemaakt dat ik hoogopgeleid ben en dat ik een wetenschappelijk gesprek wilde voeren, en niet dat ze mijn hand vasthouden. Dat hielp mij ook om de emoties buiten de deur te houden. Ik kom naar het ziekenhuis om beter te worden. Emoties bespreek ik wel thuis.’