Het verhaal van Thomas
‘Zonder insuline zou ik er misschien niet meer zijn’
Diagnose diabetes
“Mijn juf in groep drie zag dat ik maar weinig energie had bij het leren of het buitenspelen op school. Ook bij zwemles ging ik maar weinig vooruit. En ik had heel veel dorst. Mijn ouders zagen dat ik niet een klein beetje, maar echt héél veel meer dorst had. Soms dronk ik wel vier glazen water bij het ontbijt. Sinds ik weet dat ik diabetes heb, moet ik insuline spuiten om mijn bloedsuikerspiegel op peil te houden.”
Alles kunnen doen
“Dankzij de insuline kan ik eigenlijk alles wat andere kinderen ook kunnen. Alleen moet ik wel nadenken over wat ik eet en drink. Ik kan niet zomaar iets nemen en moet altijd eerst koolhydraten tellen en uitrekenen hoeveel insuline ik daarvoor moet spuiten. Dat kan ik nog niet helemaal zelf, maar daar helpen mijn ouders me bij. Het is soms wel lastig want ik moet altijd mijn bloedsuiker in de gaten houden, ook als ik ergens ga spelen. Ik heb daarom altijd druivensuiker bij me, mijn bloedsuiker kan namelijk ineens te laag worden als ik bijvoorbeeld veel ren.”
Doordat ik mezelf op ieder moment van de dag insuline kan geven met de insulinepomp, is mijn leven weer normaal geworden en kan ik overal aan meedoen
Patatjes en pasta
“Mensen denken vaak dat je als diabetespatiënt heel veel dingen niet meer mag eten, maar dat is niet zo. Dankzij de insuline kan ik eigenlijk alles eten wat ik wil. Maar van dingen zoals pasta en friet, gaat mijn bloedsuikerspiegel wel heel hard omhoog. Soms zijn we dan wel uren bezig om die weer normaal te krijgen en moeten mijn ouders daar ’s nachts ook nog hun bed voor uit. Dat vinden ze niet erg, want ze vinden het belangrijk dat ik zoveel mogelijk met alles mee kan doen. Gelukkig lost de insulinepomp ook veel op: die geeft me een alarm bij een te hoge of lage bloedsuikerspiegel, en dan kunnen we het snel corrigeren.”
Normaal leven
“Doordat ik mezelf op ieder moment van de dag insuline kan geven met de insulinepomp, is mijn leven weer normaal geworden en kan ik overal aan meedoen. Het is natuurlijk niet altijd leuk, want ik kan nooit zomaar chips uit een zak eten omdat ik altijd eerst moet wegen en rekenen hoeveel insuline ik moet spuiten voordat ik kan aanvallen. En ik baal natuurlijk ook van het prikken en spuiten. Maar zonder insuline zou ik er misschien niet meer zijn.”
We worden beter
Het verhaal van Thomas en dat van vele andere mensen die dankzij geneesmiddelen verder kunnen leven, lees je op wewordenbeter.nl. Hier lees je alles over het belang van het blijven onderzoeken en ontwikkelen van nieuwe geneesmiddelen. Zodat we nog beter worden.
